Represivne vlade koriste sofisticiranu digitalnu cenzuru i nadzor zajedno sa tradicionalnim metodama kako bi ućutkale nezavisne medije, a prema članu 19. Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima, svako ima pravo na slobodu mišljenja i izražavanja, što obuhvata i pravo da ne bude uznemiravan zbog svog mišljenja, kao i pravo da traži, prima i širi obavještenja i ideje, bilo kojim sredstvima i bez obzira na granice.
Ovih 10 zemalјa prkosi međunarodnim standardima zabranom ili strogim ograničavanjem nezavisnih medija i zastrašivanjem novinara, prijeteći zatvorskim kaznama, te digitalnim i fizičkim nadzorom i drugim oblicima uznemiravanja, a autocenzura je raširena. Lista se odnosi samo na one zemlјe u kojima vlast strogo kontroliše medije. Uslovi za novinare i slobodu medija u državama kao što su Sirija, Jemen i Somalija su takođe izuzetno teški, ali se ne mogu isklјučivo pripisati cenzuri od strane vlasti s obzirom da su prisutni drugi faktori, poput nasilnog sukoba, nedovolјne infrastrukture i uloge nevladinih aktera, a sve to stvara uslove koji su opasni po medije.
U prve tri države – Eritreji, Sjevernoj Koreji i Turkmenistanu – mediji su megafon države, a bilo koji oblik nezavisnog novinarstva sprovodi se iz egzila, a nekolicina stranih novinara kojima je dozvolјen ulazak pomno se nadgleda.
Ostale zemlјe na listi koriste kombinaciju otvorenih taktika poput uznemiravanja i proizvolјnog privođenja, kao i sofisticirani nadzor i cilјano hakovanje kako bi ućutkali nezavisne medije. Saudijska Arabija, Kina, Vijetnam i Iran posebno su vješti u sprovođenju ove dvije taktike cenzure: zatvaranje i uznemiravanje novinara i njihovih porodica, baveći se istovremeno digitalnim nadzorom i cenzurom interneta i društvenih medija.
Izvor:cpj.org
Sloboda_Narodu
Add comment